مرزبُوم ءِ آشک | آپشار کولواھی

اے کِشک ءَ ھزاراں بچّ ءُ جِنکّ ءَ وتی ھیشی سر باھینتگ ءُ وتارا دپتر ءِ گوھریں تاکدیماں ابدمان کُتگ۔ مرچی دِگہ شش بچّ ءَ گوں لگوریں اِستان ءِ لشکر ءَ دیم پہ دیمی گوں دلیری ءَ جنگ دات، دُژمِن ءَ را پْروش دات ءُ وتی سر لگوریں دُژمِن ءِ دیم ءَ جھل نہ کُت۔ پہ مڑاھے مَرگ ءَ را گْورامباز اِت ءُ وتی نام ءَ را راجدپتر ءِ تاکدیماں ابدی نمیران کُت ءُ لگوریں دُژمِن ءَ را چوش پسّہ دات “چو نہ زانت بدواہ ءَ لگورین ءَ ما بلوچیں ءُ مرگ بھا زوریں” آ گھگیریں ورنا بالی جان، سمیرجان، ھمّل جان ، تاھیرجان ، سگار جان ءُ اَتاجان اِت اَنت پروم اِنجیری ءَ شھیدی ءِ کدّہ اش نوش کُت۔ ماتیں سرڈگار ءَ را گوں وتی ھملبیں ھوناں میچل اِش کُت ءُ وتی پُسّگ بُوَگ ءِ ھکّ اِش ادا کُت۔ لگوریں دُژمِن ءَ را اے ھبر دل ءَ دات اِش کہ ما وتی سراں دے اِیں، بلے وتی مرزبُومیں ھنکین ءِ یک چنکّے ھاک کس ءَ نہ بکش اِیں۔ وھدے کہ تو روئے پنجاپ ءَ اے پھر ءَ نہ کن ئے کہ من بلوچ ءِ سرڈگار ءَ پہ ھلو ھالو ترّ اِتگاں، بلکیں وتی ھپت پُشتِک ءَ را اے درس ءَ دئے کہ گوں ھرکس ءَ کن اِت بِہ کن اِت، بلے گوں بلوچ ءِ گھگیریں بچّاں مہ کن اِت کہ اِیشاں مئے شپانی واب روچ ءِ آرام بُرتگ۔ اے ششیں ورناھانی تہ ءَ من چار ورنا شر نزّیکی ءَ دیستگ، گوں آھاں دْراجیں زندے گْوازینتگ۔ آ بالی جان، سمیرجان، ھمّل جان، تاھیر جان اَنت کہ سکیں مھروان، پُرکندگ، بھادُر، ھیدریچ ءُ پہ زمین ءَ آشک، پہ جنگ ءَ شیدا۔۔۔۔۔۔ من دائم ءَ آھانی دپ ءَ جنگی کِسّہ اِشکُت، دائم گْوشت اِش کہ جنگ بہ بیت۔ آھانی دائم ھمے جیڑگ اَت کہ ما دُژمِن ءَ گوں شرّیں جنگے بِہ دے اِیں داں آ پْروش بِہ وارت ءُ چہ مئے مرزبُوم ءَ بہ تچ اِیت۔ من گْوش آں بائِد آ چو اِشتاپی مہ شُتین اَنت، پرچا کہ مئے منزل تنیگا باز دُور ءُ انگت باز کار پش کپتگ۔ مات کہ کُجام وھد ءَ وتی بچّاں توار جنت، گُڑا آ مھتل نہ بَہ اَنت۔ مرچی کہ مات ءَ وتی نُگلیں بچّاناں توار جت اَنت بْیا اِت منی امباز ءَ، آھاں مات ءِ گْوانک ءِ پد ءَ وتی سر ندْر کُت اَنت ءُ پہ ابدی مات ءِ مھلبیں ھنج ءَ وپت اَنت۔ مرچی سرجمیں بلوچ راج پہ وتی اے لاڑُکیں بچّاں پھر بند اِیت ءُ پہ سِپت ساڑا اِیت، پرچا کہ اے راستی ءِ مُساپِر، پہ مرزبُوم ءَ گنوک ءُ شیدا، پہ شھیدی ءَ ھُدوک اَنت۔ آ مرد کہ ملکموت ءَ توار جن اَنت، آھاں ملکموت کدی کُشت نہ کنت۔ آ دائم زندگ اَنت، چی ءَ کہ آھاں زِنداپ نوش اِتگ۔ من گوں مُبارک کازی ءِ اے شئیر ءَ وتی نبشتانک ءَ گْونڈ گِراں “من وَ مرگ ءَ چہ پد ھم نمیران باں ھمن نزاناں من ءَ تو چے پیم ء کشئے۔ ءَ